17
november
2025

Het verhaal van Corine en Ruud: ‘We konden eindelijk met z’n drieën naar huis’

Het was niet het begin van hun ouderschap waar ze op hoopten. Met 31 weken en 4 dagen werd Corine opgenomen in Bernhoven met zwangerschapsvergiftiging. “Dat kwam zo onverwacht, het was echt een domper. Gelukkig voelde ik me meteen op mijn gemak door het team. Wat een lieve meiden!”

Een spannende week

Al snel bleek dat ze niet meer naar huis zou gaan tot de bevalling. Corine: “Dat was even slikken. Je moet je erbij neerleggen dat het ziekenhuis jouw thuis wordt. Maar iedereen was zo betrokken en begripvol. Er was altijd tijd voor een praatje.”

Een week later verslechterde haar situatie. Ze kreeg longrijpers en een dag later werd besloten om de bevalling in te leiden. “De hele dag gebeurde er niets. Pas ’s avonds, na het breken van mijn vliezen, kwamen de weeën langzaam op gang. Ik werd steeds zieker en kreeg later een ruggenprik. Dat vond ik misschien nog wel het spannendste moment van alles.”

Een plotselinge wending

’s Nachts daalde bij elke wee de hartslag van de baby. De weeënopwekkers werden gestopt, maar ook daarna bleef het spannend. “Toen de hartslag opnieuw daalde, kwam de gynaecoloog en werd besloten dat het een keizersnede zou worden. Dat had ik totaal niet verwacht.”

Om 8:59 uur, op 33 weken, werd hun zoon Joe geboren. “Hij was maar 42 centimeter en 1710 gram, maar gelukkig ging het goed met hem.”

Een klein mannetje, grote vechter

Direct na de geboorte kreeg Joe extra zuurstof. “Ik hoorde hem niet meteen huilen, dan gaan de ergste scenario’s door je hoofd. Maar daarna deed hij het super goed.” Joe bleef nog een paar weken in het ziekenhuis. Hij lag in de couveuse, kreeg sondevoeding en lag aan een monitor omdat zijn ademhaling soms wat onregelmatig was. “Het was spannend, maar we hadden alle vertrouwen in de verpleegkundigen. Ze hielden alles goed in de gaten en gaven ons rust.”

“Het voelde als een warm bad. Iedereen was zo lief en betrokken.”

Naar huis met Joe

Met 35,5 weken mocht Joe naar huis. “Dat was best snel, maar hij was op gewicht en kon zichzelf goed warm houden.” Alleen het zelfstandig drinken ging nog niet helemaal. “Hij mocht met sondevoeding naar huis. Een week later kon die eruit. Dat voelde als een mijlpaal!”

Thuis verliep alles goed. “Hij was meteen een rustig kind. Hij sliep goed en huilde alleen als hij honger had.”

Terug- en vooruit kijken

De eerste weken na thuiskomst waren dubbel. “Je wilt het allerbeste voor je kind en je gunt hem een normale start. Soms voelde het alsof ik dat niet had kunnen geven. Maar dankzij therapie kan ik nu zeggen dat het niet mijn schuld is dat hij te vroeg werd geboren.”

Ondanks alles kijken Corine en Ruud met dankbaarheid terug. “Het team in Bernhoven was fantastisch. Ze gaven ons vertrouwen op de moeilijkste momenten. We wisten: we zijn in goede handen.”

Hun boodschap aan andere ouders

“Probeer de spanning los te laten, hoe moeilijk dat ook is. Je hebt het leven niet in de hand. Vertrouw op de gynaecologen en verpleegkundigen: zij willen echt alleen het allerbeste voor moeder en kind.” Ze glimlacht. “En koester het moment dat je samen naar huis mag. Dat gevoel vergeet je nooit meer.”

Deze pagina delen op